Kona að lesa

Þorvaldur Skúlason er mikilvægur brautryðjandi samtímalistar í íslenskri listasögu 20. aldar. Á fjórða áratugnum var hann í fararbroddi þeirrar kynslóðar sem hafnaði ríkjandi landslagshefð og túlkaði manneskjuna og hennar nánasta umhverfi með nýjum formrænum efnistökum. Hann tilheyrir þeirri kynslóð listamanna sem þá kveður sér hljóðs; hér er átt við listamenn eins og Jón Engilberts, Gunnlaug Scheving, Snorra Arinbjarnar og Jóhann Briem. Formgerðin í verkum þessara listamanna er um margt frábrugðin innbyrðis og áherslur ólíkar. Samt sem áður er hægt að tala um sterka viðleitni til huglægrar túlkunar sem felst meðal annars í einföldun og samþjöppun myndefnisins. Í íslensku samhengi hafði það í för með sér endalok hinnar klassísku raunsæju túlkunar þar sem málverkið var fyrst og fremst endurbygging sjónrænnar og tilfinningalegrar reynslu. Þorvaldur hóf myndlistarnám í Ósló í lok þriðja áratugarins, hjá Matisse-nemandanum Axel Revold og koma áhrif litakenninga Matisse glöggt fram í verkum Þorvalds um 1930. Þorvaldur var búsettur í París á árunum 1930–1933 og stundaði þar nám við Académie scandinave hjá Marcel Gromaire auk þess sem hann sótti skóla Fernands Léger. Um miðjan fjórða áratuginn, er hann var búsettur í Kaupmannahöfn, einkenndust verk hans af síðkúbískri formgerð en það voru öðru fremur lærdómar af list Pablos Picasso og Georges Braque sem birtust í verkum hans, geómetrísk einföldun myndefnisins og flatargildi formanna.